ارزیابی قارچ‌کش بیولوژیک رویین 1 در مدیریت بیماری پوسیدگی ریزوکتونیایی ریشه چغندرقند
کد مقاله : 1256-24IPPC (R3)
نویسندگان
1عضو هیات علمی بخش تحقیقات گیاهپزشکی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی کرمانشاه
2- موسسه تحقیقات گیاهپزشکی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران
3عضو هیات علمی بخش تحقیقات گیاهپزشکی، موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه بذر چغندرقند، کرج ایران
4عضو هیات علمی بخش تحقیقات چغندر قند. مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی کرمانشاه
چکیده
قارچ Rhizoctonia solani به عنوان مهمترین عامل پوسیدگی ریشه چغندر محسوب می‌شود. با توجه به خاکزی بودن و دوام طولانی قارچ در خاک، روش‌های معمول در مدیریت کنترل این بیماری تاثیر چندانی ندارند. در این تحقیق، کارآیی ماده بیولوژیکی رویین 1 بر اساس باکتریBS 106 Bacillus subtilis در کنترل بیماری پوسیدگی ریشه چغندرقند بررسی شد. میزان واحد پرگنه‌ساز به میزان (CFU) 109 ×2 در هر گرم ماده تجارتی محاسبه شد. آزمایش به صورت طرح آماری کرت‌های خرد‌شده در قالب بلوک‌های کامل تصادفی در دو مزرعه تحقیقاتی در شهرستان کرمانشاه در سال زراعی 98-1397 انجام گردید. تیمار اصلی شامل شش سطح به ترتیب تیمار بذر با ماده بیولوژیکی رویین با غلظت های 100، 200 و 400 گرم ماده تجارتی برای چهار کیلوگرم بذر مصرفی در هکتار، تیمار بذر با رویین 1 با استفاده از دستگاه پوشش‌دهی بذر با محلول حاوی200 گرم ماده تجارتی در چهار کیلوگرم بذر، تیمار کربوکسین تیرام و شاهد و تیمار فرعی عبارت از محلول‌ریزی در دو سطح شامل کاربرد آن و عدم استفاده از آن بود. در هر آزمایش، تیمار محلول‌ریزی در زمان‌های 45 و 90 روز بعد از کاشت توسط آبیاری با محلول باکتری B. subtilis به نسبت 200 گرم در هکتار اعمال شد. هشت هفته بعد از کاشت تمام ریشه‌ها توسط مایه قارچRS-124 R. solani مایه‌زنی شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که تیمار اصلی به صورت پوشش بذر به صورت‌های مختلف تاثیری در کاهش شدت بیماری و یا افزایش محصول نداشت، اما تیمار فرعی به صورت محلول‌ریزی سبب کاهش شدت بیماری و افزایش عملکرد در سطح یک درصد شد. بین تیمارهای اصلی و فرعی، همچنین بین تیمارهای اصلی و فرعی و مکان اثر متقابل وجود نداشت. با اعمال تیمار محلول‌ریزی، میانگین شدت بیماری به میزان 82/0 واحد (معادل تقریبی2/8 درصد میزان آلودگی) کاهش و میانگین محصول هر کرت به مساحت 5/2 متر مربع، به میزان 13/2 کیلوگرم (معادل 8520 کیلوگرم در هکتار) افزایش یافت. هیچ یک از تیمارهای بذر و یا محلول‌ریزی پای بوته‌ها تاثیری بر روی خصوصیات کیفی چغندرقند نداشتند. بطور کلی توصیه کاربردی این تحقیق رساندن محلول حاوی باکتری به نسبت 200 گرم در هکتار پای بوته‌ها در دو مرحله 45 و90 روز بعد از کاشت است.
کلیدواژه ها